Διαδρομή βαδίσματος Νέα Κρήνη - Λευκός Πύργος
Είναι μια αγαπημένη διαδρομή 8 χιλιομέτρων που επιλέγουν μετ' επιστροφής (16 Km) έμπειροι δρομείς και βαδιστές.
Η προτεινόμενη και χιλιομετρημένη αυτή διαδρομή ξεκινάει από την συμβολή των οδών Κανάρη και Θέτιδος (έναντι Ρέμβης). Στη συνέχεια κίνηση κατά μήκος των οδών: Ν. Πλαστήρα - Κυβερνείο - Θ. Σοφούλη - (μετά την Καπετάν Γκόνη, κατεύθυνση αριστερά) - Παραλία - Μέγαρο Μουσικής - Λευκός Πύργος.
Με μέσο ρυθμό βαδίσματος τα 7 περίπου χιλιόμετρα ανά ώρα (23 βήματα/10 δευτερόλεπτα) η διαδρομή των 8 χιλιομέτρων Ν. Κρήνη - Λευκός Πύργος ολοκληρώνεται σε 1 ώρα και 8 πρώτα λεπτά.
Ιστορικά στοιχεία Καλαμαριάς
Από την ιστοσελίδα του Δήμου Καλαμαριάς παραθέτουμε τα παρακάτω αποσπάσματα:
Η περιοχή που σήμερα ονομάζουμε Καλαμαριά έχει πανάρχαια ιστορία. Η ζωή εδώ άνθισε πριν ιδρυθεί η Θεσσαλονίκη από τον Κάσσανδρο, το 315 π.Χ. Συγκεκριμένα, στο ακρωτήριο της Καλαμαριάς, το Καραμπουρνάκι (Μικρό Έμβολο), οι αρχαιολογικές ανασκαφές και έρευνες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός προϊστορικού οικισμού. Αυτός γνώρισε μεγάλη ακμή τον 5ο π.Χ. αιώνα, αφού από τα ευρήματα αποδείχθηκε η επικοινωνία του με τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, την Αττική, την Ιωνία και τα νησιά του Αιγαίου. Σήμερα οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι το Καραμπουρνάκι ταυτίζεται με την Αλία Θέρμη δηλαδή το εμπορικό λιμάνι της αρχαίας Θέρμης. Επίσης, ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το υποθαλάσσιο τείχος κατά μήκος της ακτής στο Καραμπουρνάκι.
Το τοπωνύμιο Καλαμαριά πρωτοεμφανίζεται το 1083 σε έγγραφο της Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους και αναφέρεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Αυτή η ονομασία πιθανόν να προήλθε από παράφραση του όρου «Καλή μεριά», εξαιτίας της πλούσιας βλάστησης, των εύφορων αγρών, των πολλών καρποφόρων δέντρων, των αμπελώνων και των λουλουδιών που είχε τότε. Μια άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι το όνομα είναι παράγωγο των λέξεων «Σκάλα – μεριά». Σκάλα ήταν ο Βυζαντινός ναύσταθμος, που υπήρχε στην περιοχή του Μικρού Εμβόλου και προστάτευε την είσοδο του Θερμαϊκού κόλπου από τις επιδρομές των Αράβων πειρατών, μέχρι τον 10ο αιώνα. Μεταξύ των ετών 904 και 1083, η διοικητική διαίρεση των Βυζαντινών, καθόριζε τη νοτιοανατολική περιοχή της Θεσσαλονίκης ως Βάνδον και αργότερα, το 1300, ως Καπετανίκειον Καλαμαριάς. Για τον λόγο αυτό η Κασσανδρειώτικη Πύλη που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη προς τη Χαλκιδική, μετονομάστηκε σε Πύλη της Καλαμαριάς, ονομασία που διατηρεί έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Στα εκτεταμένα όρια του Καπετανικείου, εκτός από τη γεωργική παραγωγή, ακμάζουν επίσης τα μοναστήρια και τα δεκατρία ονομαστά μετόχια αυτών.
Στη μεγαλύτερη έκταση της σημερινής Καλαμαριάς όπως κέντρο Καλαμαριάς, Αρετσού, Καραμπουρνάκι, Βυζάντιο, Βότση, Φοίνικα, αλλά και πιο πέρα μέχρι τη Σχολή Πολέμου, οι σύμμαχοί μας αγγλογάλλοι δημιούργησαν διάφορες εγκαταστάσεις, για τις ανάγκες του Μακεδονικού Μετώπου κατά των Κεντρικών Δυνάμεων, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1915-1918). Αεροδρόμια, στρατόπεδα, αποθήκες ανεφοδιασμού, νοσοκομεία, απολυμαντήριο, ακόμη και κοιμητήριο. Επίσης, κατασκεύασαν σιδηροδρομική γραμμή για μεταφορά πολεμοφοδίων από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέχρι την περιοχή της Σχολής Πολέμου. Διέσχιζε την ανατολική Θεσσαλονίκη περνώντας περίπου παράλληλα της Παπαναστασίου, από τη Χαριλάου και τις παρυφές του Βότση και του Φοίνικα.
Στο υπόλοιπο τμήμα της η Καλαμαριά ήταν ακατοίκητη μέχρι το 1920. Τότε ήρθαν με ατμόπλοια εδώ οι πρώτοι Έλληνες πρόσφυγες από τον Καύκασο και τη Ρωσία. Η Πρόνοια χρησιμοποίησε όλους τους κενούς πλέον θαλάμους για την προσωρινή εγκατάσταση αυτών. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 και την υποχρεωτική Ανταλλαγή των Πληθυσμών με τη συνθήκη της Λοζάνης του 1923, πολύ περισσότερα κύματα εξαντλημένων προσφύγων υποδέχθηκε εδώ η Καλαμαριά. Η τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής δικαιολογημένα θεωρείται από τους ιστορικούς ως η μεγαλύτερη καταστροφή για τον Ελληνισμό, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Περίπου 1.250.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να φύγουν από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατ. Θράκη για να έρθουν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες. Σύμφωνα με την απογραφή του 1928, το 1/4 των προσφύγων (κυρίως αστοί) εγκαταστάθηκαν στη Νότια Ελλάδα και τα 3/4 (κυρίως αγρότες) στη Βόρεια Ελλάδα. Από αυτούς περίπου 117.000 εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη την οποία δίκαια ο συγγραφέας Γ. Ιωάννου αποκαλεί "Πρωτεύουσα των προσφύγων". Το μεγαλύτερο μέρος αυτών εγκαταστάθηκε στην Καλαμαριά η οποία έγινε ο πολυπληθέστερος προσφυγικός συνοικισμός, μια πραγματική προσφυγομάνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μακεδονία είχε μόλις πριν 10 χρόνια απελευθερωθεί, ύστερα από 460 χρόνια Οθωμανικής κατοχής.
Οι πρόσφυγες της Καλαμαριάς, με επικρατέστερο το Ποντιακό στοιχείο, είχαν να αντιμετωπίσουν την πείνα, τις στερήσεις, την ανεργία αλλά και τις αρρώστιες - κυρίως ελονοσία και τύφο - που μαζί με τις κακουχίες τους θέριζαν. Η δυσκολία της προσαρμογής στην καινούργια πατρίδα ήταν μεγάλη. Όμως ακόμη μεγαλύτερο ήταν το πείσμα τους, η δύναμη και το πάθος για ένα καινούργιο ξεκίνημα, μια νέα ζωή. Μετά από διαμονή τους πρώτους μήνες σε σκηνές και στη συνέχεια σε συμμαχικούς στρατιωτικούς θαλάμους, από το 1926 ξεκινά η διανομή των οικοπέδων και η κατασκευή των πρώτων σπιτιών, τα περισσότερα παράγκες στην αρχή, με τη βοήθεια της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Οργάνωσαν σωματεία και συλλόγους για να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό τους και να διαφυλάξουν τα ιερά και τα όσια από τις αλησμόνητες πατρίδες τους. Έτσι, το 1925 επανίδρυσαν το αρχαιότερο Ελληνικό - Ποντιακό σωματείο (ιδρύθηκε το 1869 στην Τραπεζούντα), την "Αδελφότητα Κρωμναίων", αλλά και τον Μουσικογυμναστικό Σύλλογο "Απόλλων".
Την προσπάθεια ανασυγκρότησης και ανάπτυξης διακόπτει λίγα χρόνια μετά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Έτσι, στη αρχή της γερμανο-ιταλικής κατοχής (1941-42) η Καλαμαριά πληρώνει τον δικό της φόρο αίματος με συνολικά 32 νεκρά παλικάρια της. Επειδή βρισκόταν κοντά στον στρατιωτικό στόχο του αεροδρομίου της Μίκρας, αμέσως μετά τον Φοίνικα, δεχόταν συχνά βομβαρδισμούς. Επιπλέον, οι Καλαμαριώτες πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση (1941-44) έχοντας περισσότερα από 30 θύματα, τα 11 από αυτά στο γνωστό μπλόκο της 13ης Αυγούστου 1944, το οποίο έγινε τραγούδι από τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Η Καλαμαριά ιδρύθηκε το 1922 ως οικισμός του Δήμου Θεσσαλονίκης. Την 1/1/1943 έγινε Δήμος με έκταση 6,5 km2 και πληθυσμό 10.500 κατοίκους. Σήμερα έχει έκταση 7,2 km2 και πληθυσμό που ξεπερνά τους 110.000 κατοίκους (91.300 στην απογραφή του 2011). Είναι κτισμένη στην ανατολική ακτή του Θερμαϊκού Κόλπου και η παραλία της έχει μήκος 4,5 km.
Πρώτος διορισμένος Δήμαρχος από το Υπουργείο Εσωτερικών, με 7 συμβούλους, ήταν ο Δημήτρης Παυλίδης, έμπορος στο επάγγελμα. Πρώτος εκλεγμένος Δήμαρχος υπήρξε ο Σταύρος Καρατζάς, συνταξιούχος αξιωματικός χωροφυλακής, με 15 συμβούλους (1951).
Από την ιστοσελίδα "Λευκός Πύργος Θεσσαλονίκης" πληροφορούμαστε: "Ο Λευκός Πύργος κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας. Ο Πύργος αποτελούσε το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και τρίτος στο ενδιάμεσο.
Ο Λευκός Πύργος. Φωτογραφία Θοδωρής Μποράκης.
Στο πέρασμα του χρόνου αναφέρεται με διάφορες ονομασίες˙ Πύργος του Λέοντος το 16ο αι και Πύργος της Καλαμαρίας το 18ο αι.˙ το 19ο αι. τον βρίσκουμε με δύο ονομασίες, ανάλογα με τη χρήση που είχε˙ Πύργος των Γενιτσάρων, και Πύργος του αίματος (Κανλή Κουλέ), όταν έγινε φυλακή και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Ο ιστορικός Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου το 1888, στο βιβλίο του για μνημεία της πόλης, τον αποκαλεί Βαστίλη της Θεσσαλονίκης, όπου έσφαζαν τους θανατοποινίτες στον εξώστη του, με το αίμα να βάφει τους τοίχους του, ενώ βολή τηλεβόλου από τα δυτικά της πόλης σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Το 1883, με διαταγή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, ο Πύργος ασπρίζεται και του δίνεται η ονομασία Λευκός (Μπεγιάζ Κουλέ). Είμαστε στο δεύτερο μισό του 19ου αι., εποχή που πνέει ο άνεμος της μεταρρύθμισης στην οθωμανική αυτοκρατορία, ύστερα από τις πιέσεις της Αγγλίας, και πύργος με την ονομασία «του αίματος» δεν αρμόζει στη νέα φυσιογνωμία της αυτοκρατορίας. Και ήταν ο κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί, που με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άσπρισε τον Πύργο. Από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία. Με τον καιρό έγινε το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, αφού απόμεινε από το 1911 να στέκει μόνος στην παραλία, ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου και του ανατολικού τείχους και του περιβόλου του.
Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος, ο Πύργος είχε διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ένας όροφος χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς της Ανατολής. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συστήματα ναυτοπροσκόπων.
Το 1983 ο Πύργος παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού."
Πηγή για περισσότερες πληροφορίες: https://www.lpth.gr/index.php
Βρείτε μας και στο facebook, στην ομάδα Δυναμικό Βάδισμα:
___________
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
Η ιστοσελίδα Βαδιστές Καλαμαριάς είναι ελεύθερης πρόσβασης και δεν έχει σχέση με συλλόγους ή άλλους φορείς.
Η ύλη της έχει συγκεντρωθεί από ανάλογα βιβλία και ιστοσελίδες, με σκοπό να βοηθήσει ανθρώπους που σκέφτονται να ξεκινήσουν το βάδισμα, καθώς και τους βαδιστές που αναζητούν κίνητρα να αυξήσουν τις επιδόσεις τους στο δυναμικό βάδισμα αλλά ΔΕΝ ΕΝΔΕΊΚΝΥΤΑΙ για την αθλητική προπαρασκευή για συμμετοχή σε αγώνες, ούτε για την αποκατάσταση κινητικών κλπ προβλημάτων υγείας, ούτε για την ρύθμιση του σωματικού βάρους των υπέρβαρων, γι’ αυτά τα θέματα απευθυνθείτε στους ειδικούς επαγγελματίες.
Για όσους ενδιαφέρονται να ξεκινήσουν το καθημερινό βάδισμα με σκοπό να το υιοθετήσουν στον τρόπο ζωής τους αλλά πάσχουν από προβλήματα υγείας ή κάνουν λήψη φαρμάκων ή βρίσκονται σε πρόγραμμα διατροφής ή αποθεραπείας, καθώς κι εκείνοι που βρίσκονται σε ηλικία άνω των 50 ετών, καλό είναι αφού διαβάσουν τις πληροφορίες του βιβλίου ή της ιστοσελίδας να απευθύνονται πρώτα στον γιατρό, στον φυσικοθεραπευτή ή στον διαιτολόγο. Σε περίπτωση που προκύπτουν ασυνήθιστα προβλήματα προσαρμογής ή δυσκαμψιών κατά το βάδισμα, να απευθύνονται σε επαγγελματία γυμναστή και φυσικοθεραπευτή.